Als ondernemer hoef ik niet bang te zijn voor lege plekken in mijn agenda. De dagen vullen zich zonder probleem met afspraken met opdrachtgevers en potentials, het begeleiden van projecten, kennismaken met nieuwe kandidaten voor (interim-)functies en natuurlijk de gebruikelijke netwerkbijeenkomsten. Als je daarnaast nog een aantal commissariaten en bestuursfuncties vervult, actief bent in de kerk en ook nog je passie voor muziek een plaats wilt geven, dan is de tijd voor gezin, familie en vrienden beperkt. Gelukkig weten we er over het algemeen goed mee te dealen en is er begrip voor je drukke bestaan in je naaste omgeving. Alhoewel, soms zie je wel eens de wenkbrauwen fronsen als men ziet hoeveel moeite je moet doen om een gaatje in je agenda te vinden bijvoorbeeld voor iets leuks met de vrienden. Tot nu toe kan ik er zelf prima mee omgaan en voel ik me prettig met een volle agenda. Opmerkingen als ‘doe je wel een beetje kalm aan?’ wimpel ik gemakkelijk weg. Als ondernemer kun je immers niet anders. Tenminste: dat denk je.
Sinds afgelopen woensdag weet ik anders. Met veel enthousiasme opgestaan, klaar voor de nieuwe werkdag, nog even de schoenen aantrekken en.. mis. Een gigantische pijnsteek in m’n rug, volledig gevloerd lag ik daar op de grond, niet meer tot enige beweging in staat. Met hulp van onze buurman, fysiotherapeut, wist ik uiteindelijk het bed te bereiken. Daar lig je dan, volledig afhankelijk van de hulp van anderen. Stilgezet. Dankzij de inzet van mijn lieve vrouw ontbreekt het mij aan niets. Door de betrokkenheid van onze toegewijde partners en medewerkers zijn afspraken overgenomen, mails verzonden, telefoontjes beantwoord. Alles gaat gewoon door, gelukkig.
Je realiseert je: de wereld draait door, ook zonder jou. Het maakt je bescheiden. Tegelijkertijd kom je er achter hoe het is om afhankelijk te zijn van anderen. In mijn geval hopelijk maar een paar dagen (ja ja, het gaat inmiddels weer iets beter), maar sommigen moeten gedurende hun hele leven beroep doen op anderen, soms voor de meest simpele zaken.
Zo’n tijd aan bed gekluisterd zet je echt stil, misschien wel een ‘blessing in disguise’, immers tijd voor reflectie. Tijd om na te denken over wat echt belangrijk is. Ik gun het jullie allen, zonder dan natuurlijk de vervelende pijn. Maar ook dat gaat wel weer over.
– Klaas Pool
.
