Afhankelijk van de tijd van het jaar associëren we deze uitspraak met uiteenlopende zaken. Variërend van de Postcodekanjer, de overjarige president van de Verenigde Staten, Sven Kramer of Epke Zonderland, tot ons kabinet.

‘Waar een Wilders, is ie weg’ las ik vandaag en dat vat het mooi samen. Het is gevallen, ons kabinet. En toen het nog stond was het moeizaam, geforceerd en onsamenhangend. Ondanks dat er vooraf 223 dagen over nagedacht is. Er is veel aandacht geweest voor de uitgangspunten: wie wordt de baas en welke doelen zijn leidend? Ook veel gesproken over de positionering ten opzichte van de Kamers en de partijen: extraparlementair werd het.

Waar het blijkbaar onvoldoende over ging: hoe gaan we met elkaar om? Welke principes zijn leidend en onvervreemdbaar? Het is blijven steken op hoofdlijnen, omdat het te moeilijk was om vooraf overeenstemming te krijgen op de inhoud.

En dus kreeg het land leiders die drukker waren met hun leiderschap dan met het land. Dat is precies het tegenovergestelde van wat leiderschap zou moeten zijn. Een wrang voorbeeld, met Shakespeareaanse proporties. Tragikomisch zouden literaire duiders het noemen. Triest is het woord dat politieke duiders hanteren. Onverantwoord volgens meerdere partijen.

In de blog van Peter gaat het over ‘blijven tot het af is’. Dat is de houding die we verwachten van echte leiders. Mouwen opstropen, niet weglopen wanneer het moeilijk is, maar juist dan het voorbeeld geven van hoe je omgaat met die moeite. Want goed voorbeeld doet goed volgen.

Dat is het leiderschap waarvoor je bij ons aan kunt kloppen. En gelukkig op heel veel andere plekken ook. Wij stoppen onze energie graag in het invullen van leiderschapsposities in het publieke domein. Met respect voor de publieke zaak.

Anne Jan van den Dool
Directeur Onderwijssector